NAUKA RYSOWANIA PORTRETU - część I

Portret rysowany z natury to jedno z największych wyzwań artystów. Każda twarz jest inna, wyraża emocje, wiek, rasę oraz często nastrój modela. Najmniejszy niuans rysunkowy może sprawić, że nasze dzieło będzie odzwierciedlało widzialną rzeczywistość, bądź nie. Do wykonania portretów będą przydatne miękkie ołówki, od 3B „w górę”. Przydatne są także miękkie kredki, a nawet ołówki stolarskie – czyli wszystko, co pomoże nam oddać miękki charakter twarzy ludzkiej

 Pamiętaj o proporcjach !!!

Żadna twarz nie jest taka sama; jej budową rządzi kilka zasad: - oczy znajdują się mniej więcej w połowie twarzy i rozstawione są tak, że pomiędzy nimi zmieściłoby się jeszcze jedno „trzecie” oko. - linia nosa biegnie spomiędzy brwi i kończy się mniej więcej w połowie odległości pomiędzy oczami a brodą (trój-podział twarzy). - usta lokalizujemy mniej więcej w połowie odległości między czubkiem nosa a brodą. - uszy są zaskakująco długie (zmierz !), ich wysokość mieści się między linią oczu a linią ust.

Głowa i twarz to wielokrzywiznowa płaszczyzna. Nie znajdziemy w niej zatem kątów prostych a same obłości. Dla ułatwienia jednak, w pierwszej fazie nauki, możemy sobie wyobrazić głowę jako zestaw prostych brył i figur – kul, stożków, kwadratów, owali… To ułatwia budowanie postaci i poszukiwanie właściwych jej proporcji.

Nie bój się linii pomocniczych i dużej ilości szkicu! Wyznaczanie prostych, które pokazują kierunki elementów twarzy np. jak „ostry” jest nos, czy czoło jest bardziej płaskie, czy też wycofane – to żaden wstyd, profesjonaliści myślą o tym zawsze.

Podczas rysowania pilnujemy kątów, relacji wysokościowych oraz „wielkościowych” pomiędzy elementami twarzy. Zmierz ile razy w szerokości i wysokości policzka zmieściłoby się oko, dokąd sięgają uszy, który kącik ust jest wyżej i jak zlokalizowany jest względem brwi. Najłatwiej jest rozpocząć naukę od portretu osoby, którą się zna. Istotą portretu jest uchwycenie cech charakterystycznych, z rysunku powinno „wyczuwać się” czy dana osoba jest młoda, czy stara, tęga czy szczupła, wesoła czy przygnębiona. . Jeżeli znamy modela, podświadomie znajdujemy dobre rozwiązanie rysunkowe. Jeżeli jest to obca nam osoba, dobrze jest przed przystąpieniem do finalnego rysunku zrobić kilka szkiców ze wszystkich stron głowy – nasze oko rejestruje wówczas, z czego wynikają poszczególne kształty. Przerysowanie portretów z cudzych prac (czasami dumnie zwanych „tutorialami” ) to zwykła strata czasu – nie o to chodzi – kim innym jest „kopista” a kim innym „portrecista”.

Dużo patrz, bo dobrego portretu nie da się narysować na pamięć ! – 80% obserwacji i 20% tworzenia to dobra proporcja. Za czym narysujesz swój pierwszy duży portret wykonuj wiele szkiców twarzy – ludzi w autobusie, knajpie, parku – załóż szkicownik. Zainteresuj się pracami mistrzów malarskich i rysunkowych -  jak rysowali oczy ? Jakie mieli sposoby na oddawanie gładkości włosów ?

Dobrą wprawką do sportretowania głowy człowieka jest narysowanie analizy ludzkiej czaszki. Sytuacja jest taka sama jak w przypadku rysowania architektury – ważne jest, aby mieć świadomość „pod konstrukcji” na którą nałożone są elementy twarzy, mięśnie i skóra.

ĆWICZENIE 1 - Inspirując się planszą poglądową stwórz rysunek analityczny ludzkiej czaszki, z wielu różnych widoków i perspektyw. ĆWICZENIE 2 – rysuj szybkie szkice twarzy przygodnych osób w szkicowniku.

Ciąg dalszy nastąpi.

* po kliknięciu w ikonę planszy z analizą czaszki – otworzysz ją w dużej rozdzielczości.